HIC Heren 1 – Amersfoort 3 – 2

 

Twee weken nu doe ik mijn rondes als teammanager van HIC Heren 1. En aanstaande dinsdagavond zijn de enig echte HIC H 1-teammanager Frans Greve en zijn stralend-leuke Tikka weer terug uit de tropen van het Zuid-Spaanse Cadiz.

 

Het is en blijft mooi om zo dichtbij die jongens te zijn. Ik heb trainingen gezien waar de vonken van af spatten en ik proef een positieve intensiteit die erg goed voelt. Hier staan echte sunshine boys!

 

We hebben nu twee wedstrijden achter de rug en gaan vrolijk door het leven met vier winstpunten. Dat is allesbehalve beroerd, ook al hadden we onszelf ook kunnen verbazen over zes punten… Onze eerste tegenstander, het ambitieuze Almere, kwam er getuige de videobeelden van die spectaculaire eerste (uit)wedstrijd nog genadig van af met slechts twee punten verlies in plaats van drie. Dat schrijf ik met een glimlach in m’n hart want boy, wat waren die bordeaux-rood, wit, oranje Almerianen teleurgesteld met slechts één punt tegen promovendus HIC…

 

We voelen ons nergens te goed voor, maar zijn ook voor niemand bang en beverig. Coach Omar Schlingemann is in zijn element! Hij bezweert de groep met verve! Zijn ideeën over vrijheid én verantwoordelijkheid én discipline slaan aan... maar tussen willen en kunnen en doen zit nog steeds wel eens een verschil.

 

Gisteren, tegen de Amersfoortse boys van de slimme en gelouterde ´speak softly´ -maar ondertussen…- coach Peter Jonker, werd er een degelijke eerste helft op de mat gelegd. Een technische uitverdedigingsfout in de laatste minuut bood Amersfoort de gelegenheid om de achterstand te verkleinen tot 2-1.

 

Het kleedkamerbeeld in de rust zal ik niet snel vergeten. Terwijl de druivensuiker tabletten opvallend gretig aftrek vonden, vertelde Omar onder het genot van een Snickers (raar maar waar, die s) nóg eens het verhaal van het Grote Genieten. Van het vrijuit spelen en het steeds dichtbij elkaar blijven; van de bal laten gaan en gaan en gaan; het spel telkens opnieuw verplaatsen; het vinden van de achterlijn; het fysiek contact houden met jouw tegenstander in de verdediging.

Ja, het was een heus topverhaal met als gevolg… na de rust lukte er helemaal niets meer. Ergernis: on-mo-ge-lijk om zoiets sluitend te kunnen verklaren. Overconcentratie? Té graag willen? Onderschatting van de geachte tegenstander? Klachten en pijntjes? Overtraindheid. Te vroeg verzameld? Te veel lekkers op de ontbijttafel? De tien minuten extra wachttijd toen er om 14.45 uur geen ballenjongens (m + v) bleken te zijn – met grote, grote dank aan de drie meiden en een jongen die, hup, het veld op sprongen en aan de slag gingen.

??? ??? ???

We zullen het nooit weten.

 

Amersfoort speelde de tweede helft beter dan wij deden. En wij speelden ronduit beroerd! Volstrekt onherkenbaar als je het vergelijkt met ons spel bij Almera. Wij redden onszelf door kort voor het einde van de wedstrijd toch ons derde en winnende doelpunt te maken. Twee assists van Koen, twee goals van zijn jongere broer Caspar Phijffer. Plus een directe strafcorner van Arnoud.

 

‘Man of the match’ was deze week volkomen terecht onze keeper Harm Bruin met een aantal vliegende safes. Prachtig om te zien. Jij deed het, vriend!

 

Volgende week Nijmegen UIT. Dat is het Phijffer-land van het verfijnde levensgenieterhockey. En dus, Nol, acte de présence s’il vous plaît.